આખી વાર્તા અહીં વાંચો.
પ્રતીકાત્મક ફાઇલ તસવીર
મૌલિક થોડા દિવસથી તેના રોજિંદા જીવનમાં આવેલા બદલાવથી ખુશ હતો, કારણ હતું કાવ્યા.
મુંબઈ જેવા મહાનગરમાં કરોળિયાના જાળાની જેમ પથરાયેલા લોકલ ટ્રેનોના થોડો ઓછો વિકાસ પામેલા વસઈ-દિવા રૂટ પર વસઈ રહેતો અને અપ-ડાઉન કરતો ૨૮ વર્ષનો ઊંચો હૅન્ડસમ યુવાન મૌલિક સંઘવી પનવેલમાં આવેલી એક કન્સલ્ટન્સી કંપનીમાં કામ કરતો હતો.
સવારે ૯ વાગ્યાની વસઈથી શરૂ થતી એ લોકલ ટ્રેનમાં રોજનું મિત્રવર્તુળ અને બીજા સહ-પ્રવાસીઓ સાથેનો એક-દોઢ કલાક મસ્તી-મજાક અને ગપ્પાં-ગોષ્ઠિમાં ક્યાં પસાર થઈ જતો એની ખબર જ ન રહેતી. ફરી પાછા વળતી વેળાએ સાંજે ૭ વાગ્યાની પનવેલથી દહાણુ જતી મેમુ શટલ પકડીને વસઈ ઊતરી ઘરે પહોંચી જતો. લગભગ રોજનો આ ક્રમ હતો, પણ છેલ્લા એક અઠવાડિયાથી આ અપ-ડાઉન પ્રવાસમાં એક નવું પ્રકરણ ઉમેરાયું હતું, એ પ્રકરણનું નામ હતું કાવ્યા.
રોજના પ્રવાસી ગણમાં ખૂબસૂરત, ભાવવાહી આંખો, લિપસ્ટિકની જરૂર પણ ન પડે એવા આછા ગુલાબી હોઠ, કાળી સોનેરી લટો ધરાવતી ઠીકઠાક લાંબી કેશરાશિ, સુરાહીદાર ગરદન પર શોભતા ચેહરા વાળી અને સપ્રમાણ દેહ્યષ્ટિ ધરાવતી સહ-પ્રવાસી કાવ્યા ઉમેરાઈ હતી.
આખો આર્ટિકલ વાંચવા માટે ગુજરાતી મિડ-ડે એપ્લિકેશન ડાઉનલોડ કરો
એપ ડાઉનલોડ કરવા માટે સ્કેન કરો QR કોડ
