બેનામી સેવપૂરી-ભેળપૂરી અને એનો અદ્ભુત સ્વાદ

અંધેરી સ્ટેશનથી લોખંડવાલા તરફ જતી વખતે તમે જે. પી. રોડ પર આવો તો સીધા જતાં ડાબી બાજુએ બેસતા ભૈયાની લારીનું કોઈ નામ નથી અને આજુબાજુમાં કોઈ લૅન્ડમાર્ક પણ નહીં. બસ, અદ્ભુત સ્વાદ એ જ એની ઓળખ

સંજય ગોરડીયા

રવિવારે મુંબઈથી નીકળીને હું અમેરિકા પહોંચી ગયો, પણ અમેરિકા જતાં પહેલાં મારે એક વખત આપણું મુંબઈનું સ્ટ્રીટ-ફૂડ ખાઈ લેવું હતું. એવું નથી કે અમેરિકામાં કંઈ મળતું નથી. ના રે, હવે બધેબધું અમેરિકામાં પણ મળે છે, પણ આપણા પાણીમાં બનેલી વરાઇટીનો સ્વાદ કંઈક અલગ જ હોય છે.

મેં મનોમન નક્કી કર્યું કે બે-અઢી મહિનાની મારી આ ટૂર દરમ્યાન અફસોસ કરવા કરતાં બહેતર છે કે હું સરસ મજાની સ્ટ્રીટ-રાઇડ કરી લઉં અને સરસ લોકલ વરાઇટી ખાઈ લઉં. મારી પાસે બે ઑપ્શન હતાં. એક વડાપાંઉ અને બીજું આપણી સેવપૂરી-ભેળપૂરી. અંધેરીમાં સારાં વડાપાંઉ એક જ જગ્યાએ મળે અને એની ફૂડ-ડ્રાઇવ હું અગાઉ તમારા માટે કરી ચૂક્યો હતો એટલે મેં નક્કી કર્યું કે સેવપૂરી-ભેળપૂરીને પ્રાધાન્ય આપવું અને હું તો રીતસર ખુદાબક્ષની જેમ ગાડીમાં રવાના થઈ ગયો; પણ સાહેબ, મારાં નસીબ જોર કરતાં હતાં અને મને એક સેવપૂરી-ભેળપૂરીવાળો મળી ગયો જેનો સ્વાદ એટલો અદ્દ્ભુત કે ન પૂછો વાત, પણ કરમની કઠણાઈ જુઓ તમે. યુપીના તે ભૈયાના ઠેલાનું કોઈ નામ નહીં અને આજુબાજુમાં કોઈ લૅન્ડમાર્ક પણ નહીં કે હું તમને સમજાવી પણ શકું કે એ ક્યાં બેસે છે. છતાંય ટ્રાય કરું છું.

જો તમે અંધેરી સ્ટેશનથી લોખંડવાલા તરફ આવતા હો તો તમે જે. પી. રોડ પર એન્ટર થાઓ એટલે થોડા સીધા જતાં લેફ્ટ સાઇડ પર એક સેવપૂરીવાળાને ત્યાં તમને બહુ ભીડ જોવા મળશે, તે જ આ ભૈયો.

હું પણ પસાર થતો હતો ત્યારે ત્યાંની ભીડ જોઈને જ ઊભો રહી ગયો હતો અને મારો જુગાર સફળ રહ્યો હતો.
મેં સૌથી પહેલાં ભેળ મગાવી. ભેળના સ્વાદ પરથી જ મને સમજાઈ ગયું કે આપણે ડિનર અહીં કરી લઈએ તો નિરાશ નહીં થવું પડે. ભેળ પછી મેં તરત સેવપૂરી મગાવી અને સેવપૂરીએ મારી તબિયત ખુશ કરી દીધી. અદ્ભુત સ્વાદ. સેવપૂરીમાં જે સેવ હતી એ આપણા વાળથી પણ પાતળી અને એકદમ કરકરી. મોઢામાં મૂકો ત્યાં જ ઓગળી જાય. સેવપૂરી પછી મેં પાણીપૂરી ટ્રાય કરી. 
એકદમ ગરમાગરમ રગડો અને તીખુંતમતમતું પણ ઠંડુંગાર ફુદીનાનું પાણી. પેટમાં સાતેય કોઠે દીવા થઈ ગયા. બીજી એક વાત કહું, પાણીપૂરીની તેની જે પૂરી હતી એ મીડિયમ સાઇઝની હતી. પાણીપૂરીમાં મોટી પૂરીનો

આગ્રહ ક્યારેય રાખવો નહીં, કારણ કે એવી પૂરીમાંથી અડધી પૂરી તો તમારી પ્લેટમાં જ પડતી હોય છે અને પડી જતી એ પૂરી સાથે અંદરનો રગડો અને પાણી પણ પ્લેટમાં જ વેડફાઈ જતું 
હોય છે. એ વાત જુદી છે કે મારા જેવા બકાસુર છેલ્લે એ પ્લેટનું પાણી પણ પી જાય, પણ જો પાણીપૂરીનો સાચો આસ્વાદ લેવો હોય તો બહેતર છે કે આરામથી મોઢામાં જાય એ સાઇઝની જ પૂરી ખાવી. આ જે ભૈયાની વાત કરું છે તે ભૈયાની બધી પૂરી મીડિયમ સાઇઝની જ હતી. પૂરી પણ બરાબર તળાયેલી હતી એટલે ડાર્ક બ્રાઉન કલરની અને કરકરી હતી.

મને એવી તે મજા આવી ગઈ કે આ બધું ખાધા પછી મેં એની પાસે એક ભેળ અને એક સેવપૂરી પાર્સલ પણ કરાવી. મને ખાતરી હતી કે થોડી વાર પછી મને ફરીથી આ બન્ને વરાઇટી ખાવાનું મન થવાનું છે અને એવું જ થયું. ઘરે પહોંચતાંની સાથે જ હું પાર્સલ ખોલી ટીવી સામે મૅચ જોવા ગોઠવાઈ ગયો. આહાહાહા... અત્યારે અમેરિકામાં પણ એ સ્વાદ યાદ આવે છે ત્યારે મોઢામાં રીતસર પાણી છૂટે છે.

આ લેખમાં રજૂ થયેલાં મંતવ્યો લેખકના અંગત છે.